Placz!
(não sei)
Tak zachwyceni sw¹ odrêbnoœci¹,
Tak przekonani o w³asnej s³usznoœci,
Tak zach³yœniêci sw¹ doskona³oœci¹,
Tacy dostojni w swej wynios³oœci,
Sprzedajemy swe dusze i cia³a,
Depczemy wszelkie wartoœci,
Zabijamy, by choæ na chwilê doznaæ
Potêgi, w³adzy, wielkoœci...
P³acz!
P³acz!
Mo¿e wtedy, choæ na chwilê staniesz siê
Tym, czym by³eœ!
A gdy obudzi Ciê krew mro¿¹ce przera¿enie,
Wtedy zrozumiesz, ¿e to co robisz,
Z³ud¹, k³amstwem jest,
A to co robisz nie ma znaczenia,
Pusty manifest Twej bezradnoœci,
Choæ otoczony aur¹ zniszczenia,
I tak rozwiany podmuchem nicoœci...
Po¿¹dam, chcê,
Sam spalam siê,
Nie mam ju¿ si³, lecz dalej brnê
Zgubi³em sens,
Na rêkach krew,
Nie mam odwagi, by przerwaæ sen...
|
|
